De Rio's en Sevilla

Faro – Sevilla

We varen nu bij 34 graden met wind mee de rivier Qualdalquivir af vanaf Sevilla. Het werd weer tijd om onze log bij te werken, dus ik ben de kajuit ingedoken, waar het met een 12V ventilatortje aan goed vertoeven is!
In Faro zijn we al met al drie nachten gebleven. Zowaar een record voor ons, wat wel aangeeft dat we het erg mooi vinden hier en daarom nu ook wat rustiger aan doen. Met het rubberbootje wat door de nu bijna vol gelopen slikken gevaren en toen naar het oude stadje Faro gevaren. Na op een locaal terrasje (keuze uit vier gerechten, geen menukaart) echte inktvis te hebben gegeten (het zwarte vocht liep er nog uit, ziet er een stuk minder smakelijk uit dan het echt smaakt!) nog wat door het plaatsje geslenterd en ’s avonds weer rustig naar ons ankerplekje.
De volgende ochtend vroeg vertrokken om met stroom mee de lagune uit te kunnen varen. Daarna weer met weinig wind (tegen) de zee op. Eindelijk weer dolfijnen om de boot, die nu echt onder de boot door schoten en het water uit sprongen! In de loop van de middag aangelegd in Ayamonte, net in Spanje, want we hadden wel weer eens zin in tapas. Weer een leuk plaatsje, met een plein in het centrum dat ook ’s avonds laat nog krioelde van de kinderen (omringd door volwassenen). Het lijkt te kloppen dat Spanjaarden een stuk drukker zijn dan Portugezen.
Zaterdag met heel mooi weer de Ria Guadiana opgevaren. Een heel rustige rivier slingerend tussen Spanje en Portugal in een vrijwel ongerept glooiend heuvellandschap. Voor het eerst hebben we het zonnescherm over de kuip uitgeprobeerd, en zo zaten we heerlijk in de schaduw met toch een lekker windje van opzij! Zo’n 20 mijl stroomopwaarts voor anker gegaan. Ook daar stond nog een stevige getijstroom, waardoor we bij kentering van het tij helemaal draaiden en verderop in de rivier weer tot stilstand kwamen met een bos bamboutakken aan onze ankerketting.
Zondag tegen het eind van de ochtend met het rubberbootje naar de Portugese kant van de rivier gevaren om een stuk te gaan wandelen. Na anderhalf uur lopen door de heuvels en langs de rivier kwamen we op het heetst van de dag bij Alcoutim, waar een ijskoud biertje goed smaakte. Na de noodzakelijke kabeljauw (we waren immers weer in Portugal) het plaatsje Alcoutim bekeken. Leuk, rustig plaatsje, met een klein fort. Aan de overkant van de rivier ligt de Spaanse plaats Sanlúcar, uiteraard ook met een fort. Terug bij ons bootje was het water een paar meter gestegen en konden we met veel moeite ons bootje weer in en het landvast (dat nu ruim onder water vast zat) loskrijgen…
Maandagochtend vroeg vertrokken om met stroom mee de rivier weer af te varen. Aan de Portugese kant van de monding van de rivier aangelegd in Villa Real de Santo Antonio. Daar hadden we begin van de middag afgesproken met Paul en Pascalle, die toevallig in de buurt op vakantie waren! Leuk om weer eens bij te praten over alle ontwikkelingen in Nederland. Met z’n vieren nog de zee op om een lekker stukje te zeilen, en ’s avonds gegeten op een terrasje in Villa Real.
We hadden het getroffen, want de dag erna waaide het stevig en plensde de regen uit de lucht. We moesten wel uitvaren, want onze vuilwatertank liep voor de derde keer over (nu gelukkig niet meer in de bakskist!). Blijkbaar loopt hij niet goed leeg. Met veel kloppen en spoelen is het nu wel gelukt en hebben we besloten zo snel mogelijk een niveaumeter te installeren. Overigens heeft Shipshape Muiderzand, waar we vanaf Scheveningen op mopperden ivm de dieseltank en de vuilwatertank, na ons mailtje hierover heel betrokken gereageerd met “Na kennis genomen te hebben van onderstaande mail komen wij volgende week met een reactie.” Dat is inmiddels zes weken geleden… In de regen aangelegd in Ayamonte aan de overkant van de riviermonding, dus nu konden de horloges echt op Spaanse tijd. Handig, een week later mochten ze weer terug ivm de wintertijd. ’s Avonds met regen en wind om ons heen in de kajuit op de laptop een filmpje gekeken voor het eerst.
Woensdag heerlijk met een steeds stevigere ruime wind verder oostelijk gezeild. We wilden het mooie El Rompido aandoen, dat de pilot erg enthousiast beschreef: “Most cruising yachtsmen would agree that El Rompido is one of the most attractive spots along this stretch of the coast”. Het plaatsje ligt in een riviermonding die een paar mijl achter een landengte van strand en duinen loopt. Invaart is wel kritisch ivm verzanding, maar we zouden er zijn met hoog tij en er was weinig wind. Toen we aankwamen was de wind aangewakkerd, dus dat werd een spannende invaart, met flinke rollers vlak langs ons en een dikke twee meter water eigenlijk wel iets te spannend… ’s Avonds zou de wind nog flink toenemen en we besloten dan ook maar een extra dagje te blijven zodat we de dag erna vrijwel zonder wind zouden kunnen uitvaren.
Gewandeld in het duinen en slikkengebied, inmiddels voor een groot deel volgebouwd met golfresorts maar er was een stukje natuurgebied overgelaten voor ons. Toen de wind de volgende middag ging liggen met het rubberbootje overgestoken naar de landtong die de rivier afschermt van de zee. Een pad leidde ons over de duinen naar het strand, dat we volledig voor ons alleen hadden. Heerlijk gezwommen (zelf Jolly tot haar middel in het water!), gezond (ik wist niet dat we het konden) en zelfs een fort gebouwd tegen het opkomende water!
Vrijdagochtend in het donker vertrokken op om in de ochtendschemering net een uurtje na hoog water de rivierdelta te kunnen uitvaren. De zee was inderdaad heel rustig, maar toen we netjes de boeienroute volgden liepen we stevig aan de grond. En dan blijkt een rustige zee nog best te golven! Met veel wrikken tussen de golven door weer losgekomen en teruggevaren, en met schrik in de benen achter een vissersbootje aan een stuk buiten de boeienroute om naar buiten gevaren. Toen ontdekten we dat er een cruciale boei weg was die wel op de kaart van de haven stond en die de hoek van een zandbank zou moeten markeren!
Toen we de open zee zonder averij bereikt hadden, restte ons bij een rustig zeetje nog een lange tocht naar Chipiona, waar we eind van de middag vermoeid aanlegden. ’s Avonds het stadje ingelopen, dat wemelde van de (Spaanse) toeristen, erg gezellig. In een wijnbar een aantal heel bijzondere locale tapas specialiteiten gegeten uitgezocht door de barman.
De volgende stop was Sevilla, ongeveer 55 mijl de Ria Qualdalquivir rivier op. Het advies van de pilot is om een uur voor laag tij te vertrekken, zodat je maximaal voordeel zou hebben van de vloedstroom. Wij besloten nog een uurtje eerder te vertrekken, waardoor we weliswaar langzamer maar toch wat eerder dan middernacht in Sevilla zouden aankomen. Het eerste stuk van de rivier was mooi langs het natuurgebied Coto de Donana, maar verderop werd het wat minder boeiend. Gelukkig konden we regelmatig de genua bijzetten om tegenstrooms toch nog enige snelheid te halen. De afwisseling kwam vooral van de vogels, zoals de koereigers en de ooievaars. Bovendien ontzettend veel kleine vissen die om ons heen soms wel anderhalve meter de lucht in sprongen. De laatste uren stroom mee en het laatste half uur in het donker. Wel spannend als je dan onder een hoogspanningskabel heen moet waarvan de kaart meldt dat hij 16,5 meter hoog is (onze boot is ongeveer 17 meter hoog…). De pilot meldde echter uitdrukkelijk dat de kabels bij vloed 19 meter hoog zijn en dat de kaarten niet kloppen, dus met de zaklamp op de kabels voorzichtig genaderd en het kon inderdaad net. De haven (Puerto Gelves) ingevaren, waar we al snel vastliepen in de zachte modder. Er lagen echter meerdere boten die groter zijn dan de onze, dus het moest kunnen. Een aanlegplekje dicht bij de ingang gevonden waar we net de zachte bodem raakten. Het was vrijwel laag water, dus bij echt laag water zouden we nog een klein stukje dieper de modder inzakken, maar dat zou geen probleem moeten zijn. Rondom de haven zijn veel honden waar Jolly volop mee kan ravotten, dus die vindt het prima hier!
Zondag naar Sevilla. De bus, die door de week elke tien minuten gaat, gaat op zondag erg onregelmatig, dus wij besloten een stuk te gaan lopen om later eventueel een bus, metro of taxi te kunnen pakken. Zo konden we over een duidelijk net gerenoveerde maar nog niet officieel geopende bus/fiets/voetgangersbrug de Qualdalquivir oversteken. Aan de overkant eindigde het nieuwe fiets/ voetpad alleen in een wirwar van dubbelbaans snelwegen, dus na wat heen en weer geloop teruggelopen over de brug naar een metro station. Helaas, daar mochten we met de hond niet in. Nog wat verder terug naar een bushalte. Helaas, ook daar mochten we met de hond niet in. Gelukkig stond verderop een taxi die ons wel naar Sevilla wilde brengen, waar we uiteindelijk 2-3 uur na vertrek uit de haven enigszins verhit aankwamen.
We waren wel toe aan een koud biertje en een tapas hapje! Daarna geslenterd door de steegjes en parken. Opvallend veel groen in Sevilla, waardoor het ondanks 34 graden heel goed vertoeven is! ’s Avonds uitgeput van heel veel uren lopen met de taxi terug naar de boot.
Maandag hebben we Jolly, die toch nog uitgeput was van de zware dag ervoor, op de boot gelaten en konden we met de bus, die nu over de blijkbaar die dag geopende brug reed, naar Sevilla. Anderhalf uur door het indrukwekkende paleis Alcazar gelopen, waar de Moorse invloeden samengaan met katholieke stijlkenmerken en natuurlijk de persoonlijke wensen van de verschillende koningen. Ook hier weer een mooie en relaxte paleistuin. Na een lekkere gazpacho en paella en veel leuke steegjes met de bus terug naar boot en hond. ’s Avonds de hond weer alleen gelaten want we hadden een aantal flamenco penas gespot. Helaas waren ze allemaal onvindbaar, gesloten of gingen heel laat van start, dus hebben we het bij een Mediterraans/ Arabisch terrasje aan de rivier gehouden.
Vanmorgen nog bij opkomend tij vertrokken om tegen de avond in Chipiona te kunnen zijn, waar Carina vanmiddag is aangekomen om een paar dagen mee te varen!