Van Lagos naar Faro

We liggen en varen nog steeds in de Algarve. Allebei wisten we niet dat het hier zo mooi en warm zou zijn. Ankeren onder rotskusten en in rivierdelta’s afgewisseld met goed uitgeruste marina’s in toeristencomplexen, 25-30 graden, zon en windkracht 3-4 (helaas wel weer tegenwind). Dat is het voordeel van onze korte voorbereidingstijd, het is telkens weer een aangename verassing als we een nieuw gebied binnenvaren. Omdat hier de beste weer en windomstandigheden zijn voor zeilen in herfst/winter hebben we daarom maar besloten om het (nog) relaxter aan te doen. Gelukkig stijgt het ‘klussen met boten’-gehalte weer, zodat we toch nog een beetje onthouden wat werken is. Ibiza/Valencia zal waarschijnlijk de eindbestemming worden, daar boven kan het nog wel eens echt winter worden.
Op dit moment liggen we in ieder geval zeker vast, want ons anker wil niet meer los. Waarschijnlijk is de ketting of het anker vastgedraaid in een oude mooring of wrak volgens onze buurman. We liggen bij Faro in de mooie delta van de Ria Formosa, een vogelparadijs met eilanden en schorren en slikken, waar we de hele dag naar het opkomen en afgaan van het tij kunnen kijken. Gisteren zijn we voor anker gegaan en tot vanmiddag lagen we prima. Door de stroming en wind begon de boot behoorlijk heen en weer te gaan, het anker te slippen en kwamen we steeds dichterbij onze buurman. Dus we dachten: anker lichten en eindje verderop weer in het water gooien. Dat was echter niet zo makkelijk, waarschijnlijk heeft het zich ergens vastgezet bij het slippen. Met de motor vooruit, Marcel het water in, extra lijn erbij. Het wil allemaal niet helpen, dus nu wachten we op hulptroepen/duikers van de nabij gelegen jachtwerf of tot het water ver genoeg gezakt is dat we ook met onze longinhoud de bodem kunnen bereiken. Tijd genoeg om het weblog bij te werken.
Donderdag zijn we vertrokken vanuit Lagos naar Alvor. Eerst nog een keer de mast in voor het rolsysteem van de genua, want dat loopt weer vast. Bovenin zag alles er nog goed uit, enige oorzaak die nog overbleef was het lagersysteem. Met vereende krachten van onze Nederlandse buren kregen we het systeem uit elkaar en inderdaad dat knarste. Schoongemaakt en gesprayd en nu draait het weer als een tierelier. Omdat Alvor maar een paar mijl verderop ligt, hadden we toch nog voldoende tijd om een stuk terug te varen langs Ponte de Piedade, waarvan we maandagavond bij het binnenvaren niet zoveel konden zien. Fraaie oranjegele rotsen die uit het water steken, grotten, natuurlijke bruggen, blowholes en kleine zandstranden. Mooi plekje voor ons alleen gezocht, voor anker gegaan en met ons rubberbootje door de rotsen gevaren (de toeristische attractie van Lagos). Omdat we op open zee lagen verlieten we het idyllische plekje toch maar om de rust van de laguna van Alvor op te zoeken. Inmiddels was het tegen laag water en schemer aan, maar door continu de banken, boeien en dieptemeter goed in de gaten te houden kwamen we op onze ankerplaats. Ook dit was een vogelparadijs waar we ’s ochtends werden gewekt door enorme zwermen ooievaars die boven onze boot vlogen en bij wijze van douche een frisse duik in het water namen. Alvor is een gezellig plaatsje met veel (vis)restaurants en cafés. In de ochtend wordt op de kade de vis schoongemaakt door de vissers, die ’s avonds voor je op de gril gegooid wordt. Als de zandbanken droogvallen komen overal mensen om de mossels of andere schelpen te rapen. Gewandeld over de rotsen die grenzen aan de laguna met mooie uitzichten en met de bijboot een stuk de rivier op gevaren.
Na twee nachten gingen we op weg naar de volgende rivierdelta bij Faro. We gingen wat laat weg, zodat we tegen laag water aan zaten. Weer de route langs de boeien gevolgd, alleen op het eind leek er toch een zandbank in de route te liggen. Motor wat zachter, toen boink, vast in het zand. Snel achteruit en na veel wrikken en aan de kant hangen kwamen we los. Dat was maar goed ook, want het water zou nog lager worden en dan hadden we een paar uur vastgezeten. De route langs een groot schip dat voor anker lag, leek het veiligst en voorzichtig varend bereikten we de open zee.
Helaas merkten we onderweg dat de dynamo nu wel de accu’s oplaadt, maar ook erg heet wordt. Onze reparaties waren dus toch niet helemaal gelukt, want ook de watertank lekte nog steeds. Op halve kracht van de motor de dichtstbijzijnde haven, Albufeira, ingevaren, zodat we wat meer voorzieningen en eventueel onderdelen konden krijgen. Onderweg nog wel geankerd voor een rotsbaai met grot en zandstrandje, waar we heen zijn geroeid om te zwemmen en de hond te laten rennen. Het water is hier inderdaad een stuk warmer dan aan de westkust. De haven van Albufeira is erg nieuw en omgeven door appartementen die in vrolijke zuurstokkleuren zijn geverfd. Volgende dag weer de dynamo los gemaakt, die zat een slag gedraaid waardoor er waarschijnlijk ergens wrijving ontstond. De watertank wordt een steeds groter raadsel. Alle aansluitingen blijven droog, maar toch blijft er water in de punt stromen. Ik stond al op het punt om hem in stukken te zagen en er een nieuwe in te zetten (hij past namelijk niet door de deur en het alternatief is om een wand uit de boot te slopen). Maar na 1,5 maand hebben we het lek gevonden. Er zat een kleine scheur in de, die waarschijnlijk eerst alleen met een volle tank onder druk ging lekken, maar langzaam groter is geworden, zodat we hem nu met minder water in de tank ontdekten. Nu moesten we hem nog maken. Daarvoor gingen we de volgende dag naar Villamoura, omdat de zaak die we zochten in Albufeira inmiddels daar naar vertrokken was.
Villamoura is een van de grootste marina’s van Portugal, tevens golfparadijs met enorme resorts. Rondom de marina ligt een boulevard vol met restaurants, pubs, karaokebarren en winkels waar met name engelsen op afkomen. Die houden net als wij van indiaas eten, dus dat was een welkome afwisseling van ons vismenu. En we konden ook nog de dartsfinale tussen Barney en Taylor volgen, waar Barney dapper strijdend ten onder ging met behoorlijk aantal 180’s. Inmiddels hadden we op internet de enige manier gevonden om een polyetheleen watertank te repareren en dat leek nogal een lastige klus: dichtsmelten met hete lijmpistool. De volgende dag hadden we op de jachtwerf iemand gevonden, die hem dezelfde dag kon repareren. Helaas heeft hij er gewoon polyester op gedaan, dus we hebben nog niet heel veel vertrouwen er in. Daarom hebben we het advies van Theo opgevolgd en er ook nog een lading ducktape over heen geplakt. Wordt vervolgd.
Van Villamoura naar Faro en monding Ria Formosa gezeild, waar we voor het eerst sinds weken weer een stevige wind hadden, die ‘s middags toenam tot windkracht 6. In de pilot gelezen dat de monding tot max 7 knopen tegen kon geven bij eb, wanneer wij daar aan zouden komen. Wind en golven waren gelukkig afgenomen en de stroming viel ook mee. Via boeien en langs zandtongen het kanaal naar binnen gevolgd waar we konden ankeren in een dieper en breder deel van de rivier met vlakbij een mooi schor waar Jolly zich kan uitleven.
Het vervolg van het ankerverhaal kan ik nu al met grote opluchting schrijven. Na een paar keer bellen waren de hultroepen van de jachtwerf nog niet in zicht, maar was de waterdiepte inmiddels wel gezakt tot 4 meter. Laatste kans, want hierna zou het weer vloed en donker worden. Marcel is in volle uitrusting met surfpak, duikbril en gezekerd aan het harnas van de oude lifeline van mijn ouders (wie wat bewaart heeft wat) weer het water in gedoken. Daar bleek de ankerketting zich om een rots te hebben vastgedraaid. Na een aantal duiken heeft hij hem losgekregen en konden we het anker ophalen. Dat hebben we een eind verderop na grondige verkenning weer uitgegooid.