Cabo de Sao Vicente – Algarve

We hebben het zuiden bereikt. Maandagavond hebben we Cabo de Sao Vicente, de uiterste zuidwestpunt van Portugal, gerond en om half 12 legden we aan in Lagos in de Algarve. Ondanks dat het al donker was kregen we bij de heldere maan toch iets mee van de indrukwekkende kliffen van Sao Vicente en Ponte de Sagres die de zee in staken. Een vlak langs zwemmende dolfijn maakte het plaatje af. Morgen gaan we toch maar een stuk terugvaren om in zonlicht nog wat van de grotten en rotsen te zien en er doorheen te zwemmen. Het water schijnt hier een stuk warmer te zijn dan in de rest van de Atlantische Oceaan, dus misschien houden we het hier langer dan twee slagen vol.
Ruim een week geleden alweer vertrokken we ’s ochtends van onze ankerplaats in Aveiro. De mist van de vorige dag was opgetrokken en met zon en helaas weer weinig wind gingen we naar Fiqueira da Foz. De oceaan was zo glad, het leek wel de Spiegelplas. Met de stuurautomaat op de motor een aantal klussen gedaan die nog op het programma stonden, maar nooit echt haast hadden. De GPS en Navtex ontvanger verplaatst, zodat ze wat minder in de weg zitten voor rondzwaaiende touwen, de joon (reddingsdobber) vastgemaakt aan de reddingsboei waar hij hoort en gewisseld met de lifesling. We zijn helemaal klaar voor zwaar weer en dan liggen we waarschijnlijk rustig in een haven. Toen we net weer rustig wilden gaan zitten, ging er een alarm af. De accu’s laadden niet op. Motorruim in en aan wat draadjes bij de dynamo gevoeld en vastgezet en het hield weer op.
Figueira da Foz is een rustige plaats met gezellige overdekte mercado waar ik de vis- en groentekramen heb afgescheumd en met handen en voeten mijn tassen vol kreeg. Ik vrees dat ik mijn plan om in elk land wat van de taal te leren moet laten varen. Hoewel Portugees in schrijftaal wel wat weg heeft van Spaans, klinkt de uitspraak in mijn oren eerder Russisch. In de loop van de ochtend vertrokken naar Peniche. Weer rustig weer, af en toe waait het een beetje en doen de zeilen nog wat mee maar zonder motor komen we nergens. Niets te merken van de nortada wind, die ons langs Portugal naar het zuiden moet blazen. Onderweg weer aan de dynamo gewerkt, we raken langzaam aan het geluid van het accualarm gewend.
Peniche is een vissers- en vakantieplaats bij een schiereiland met hoge rotsen boven de zee. Van oorsprong een eiland dat aan het vaste land is gegroeid met een mooi oud fort. Op een paar mijl uit de kust ligt Ilha da Berlenga, een vogelreservaat. Onderweg komen we kleine en grote jagers tegen, vogels die op meeuwen en Jan van Genten jagen en ze het eten uit de snavel stelen. ’s Ochtendsvroeg/’s nachts in de haven van Peniche kwamen de visserboten langs gescheurd. Een ‘aardig schouwspel’ volgens de gids en een behoorlijke golven en getrek aan de landvasten als je in je bed ligt.
Van Peniche gaat de reis naar Lissabon. Het plannen van de reis in Portugal is makkelijk. Er zijn weinig havens en die liggen op een afstand van circa 50 mijl, met uitzondering van het zuiden waar tussen de laatste haven aan de westkust, Sines, en de eerste aan de zuidkust, Lagos, 95 mijl zit. Weer zon en geen wind, die ook nog eens rondjes draait. Ten noorden van Lissabon passeerden we weer een mijlpaal, de uiterste westpunt van onze reis, de Cabo de Roca. We konden maar even van het uitzicht op de rotsige kust genieten. Binnen enkele minuten verdween de kaap voor onze ogen in de mist met een zicht van max 50 meter. Met radar en lichten aan rondden we de kaap op weg naar de Rio Tejo waar Lissabon op de noordoever ligt. Spannend en vreemd om op de kaartplotter een schip dicht langs te zien komen, de golven te voelen en de scheepshoorn te horen, maar buiten alleen een dichte mist te zien. Pas toen we de oever en de haven tot vlakbij genaderd waren zagen we de lichten en de opening van de haven, waar we op de eerste de beste lege plek opgelucht aanlegden. Daar bleek dat we een pasje nodig hadden om de steiger af te komen en het havenkantoor al dicht was. Jolly was na de lange dag wel toe aan een wandeling en wij aan eten. Dus bijboot in het water gegooid en naar de kade geroeid. De volgende dag bleek dat deze haven, Doca de Belem, niet voor bezoekers was. Ondanks de hulp en het vriendelijke aandringen van een van de vaste mensen bij de havenmeester moesten we toch naar de volgende haven, Doca de Alcantara. Konden we meteen de rivier zonder mist bekijken en onder de indrukwekkende Ponte de 25 Abril varen.
De volgende 2 dagen zijn we in Lissabon gebleven, veel gezien en gelopen door de verschillende wijken. ’s Avonds met één van de steile oude trammetjes naar het oudste Fado-cafe, Luso, geweest. Nadat de grote groepen toeristen vertrokken waren, werd de helft van het cafe afgesloten, de tafels herschikt en kwamen drie muzikanten en een zanger/zangeres voor onze neus mooie, melancholische muziek maken. Het zusje van de Spaanse duende in de flamenco is ‘saudade’ in de Fado, het verlangen naar iets dat verloren is of er nooit is geweest. In Portugal vertelden ze ons trouwens dat duende een soort elf of goblin is uit sprookjes. Wij houden het bij de flamencovertaling, zoals Marleen mooi op het weblog heeft gezet. De laatste dag zijn we in Belem geweest, het vertrekpunt van de Portugese ontdekkingsreizigers met grootse gebouwen en monumenten. We weten nu alles over de zeevaart en Hendrik de Zeevaarder. Vooral de oude zeekaarten waarop steeds meer land staat zijn leuk om te bekijken. Na een heerlijke Pasteis de Belem moesten we tot slot natuurlijk nog naar het grootste aquaduct van Europa. Dat zat alleen aan het andere eind van de stad en na een paar aardige bus- en tramchauffeurs bleken we nu minder geluk te hebben. De een na de ander was onvermurwbaar, de hond mocht niet mee. Ze maakten daarbij gebaren dat ze misschien over hun hart zouden strijken als ze ergens in zat. We wilden het al opgeven tot we langs een dierenwinkel kwamen en daar een Paris Hilton lookalike hondentas met ruitmotief op de kop konden tikken. Jolly vond het alleen een iets minder goed idee en liet zich niet zomaar in die tas stoppen. De eigenaresse en haar dochter van de dierenwinkel zagen ons worstelen bij de bushalte en kwamen ons te hulp met allerlei lekkers en zo belandden we toch in de bus. Het aquaduct was inderdaad groots en konden we nog net zien in de schemer.
Na de stedentrip werd het weer tijd voor de zee en de laatste haven aan de westkust, Sines, geboorteplaats van Vasco da Gama. Mooie zeildag met redelijk wat wind. Nieuwe haven tussen de industrie, maar daar merk je niet zo veel meer van als je eenmaal door de smalle straatjes van het dorpje loopt. De hoeveelheid papierwerk in elke haven in Portugal blijft bijzonder. Alle gegevens van de schipper, eigenaar en boot (van kleur, materiaal tot hoe zwaar de motor is) worden ingevoerd, in veelvoud gekopieerd en waarschijnlijk rondgezonden aan verschillende instanties. Voor een muntje voor de wasmachine werd in tweevoud een A4 van de rekening uitgedraaid, gestempeld en ondertekend. Helemaal mooi werd het toen ik een dag bij wilde betalen en de jongen achter de balie die ons de avond ervoor had geholpen vriendelijk en beslist bleef beweren dat we niet hadden ingecheckt omdat we niet in het systeem zaten. Hij bleek boot en eigenaar te hebben omgewisseld. Ook in Sines kwam er in de loop van de ochtend een dichte mist opzetten. De haven lag vol met boten uit verschillende landen (meest Engels en Nederlands) die wachtten op het optrekken van de mist om veelal door te varen naar Madeira of de Canarische eilanden. Dat kon de volgende dag. Omdat we een behoorlijke afstand moesten afleggen waren we voor ons doen vroeg op pad.
Helaas was daar het inmiddels vertrouwde geluid van het accualarm. In Lissabon had Marcel alles los gehad, draden verlengd en weer vastgemaakt, dus we dachten er vanaf te zijn. Motor uit, weer alles controleren, motor aan, maar het kwam steeds weer terug, op het laatst ook met vonken bij de dynamo. Met nog 45 mijl te gaan maakten we ons al op voor een lange nachtelijke zeiltocht, want de wind liet het weer afweten. Uiteindelijk lukte het om de dynamo weer zijn werk te laten doen. We besloten wel om ons oorspronkelijke plan, om net voorbij de Cabo Sao Vicente voor anker te gaan, te laten varen. Ook omdat we een windvoorspelling kregen tot windkracht 6 uit het zuidwesten en de baai open lag naar die kant. Dat betekende wel circa 18 mijl en 3 uur extra naar de haven Lagos. Daar werden we begroet door de Freedom, Engelsen die ook in de haven van Gijon en Sines lagen en helemaal weg zijn van Jolly. Het is hier een Engelse en beetje Nederlandse kolonie met veel zeilboten die komen om te overwinteren, voordat ze volgend jaar weer de Middellandse zee op gaan.
Gisteren geklust aan de boot. Marcel heeft de dynamo uit elkaar gehaald en ik heb de rubbers van de sensoren van de watertank vervangen, zodat de tank niet meer leegloopt. Van beide hopen we dat daarmee de panne uit de wereld is, maar zeker weten we dat pas als we morgen weer gaan varen. Vandaag begon met regen, een goede reden om het rustig aan te doen. Vanavond zijn we Lagos ingegaan, lekkere Cataplane peixe (visstoofpot) gegeten en morgen gaan we een stukje verderop voor anker.