Costa Blanca

Na een stevige zeiltocht en wandeling die wat langer duurde dan gepland zitten we nu bij de kachel in de kajuit. Ook hier beginnen de avonden koeler te worden, maar de zon blijft ons overdag nog volgen.
Twee weken geleden vertrokken we uit Garrucha naar Mazarron, een nieuwe haven die nog volop in ontwikkeling is en waar we een warm welkom hadden. De dag erna naar Cartagena, een stad rond een natuurlijke haven met een behoorlijke historie (gesticht in 243 voor Chr). Onderweg zijn we nog even de Cala cerrada binnengevaren, mooie bijna dichte baai tussen de rotsen.
Cartagena is een bijzondere stad en volgens ons wordt dit ergens de komende jaren de toeristische trekker van de regio. Ze zijn nu in ieder geval overal hard aan het werk om oude gebouwen en wegen op te knappen, zoals op veel plaatsen in Spanje trouwens (leve de recessie en werkverschaffing?). Romeinse overblijfselen, moorse vestingswerken en katholieke kastelen wisselen elkaar af en op veel plaatsen staat alleen het karkas van een oud huis nog. In de burgeroorlog hebben de duitsers en Italianen de stad platgebombardeerd en we zijn ook in een van de vele schuilkelders geweest, indrukwekkend.
Na twee dagen gingen we weer op pad naar de Mar Menor, een ondiepe binnenzee van circa 250 km2 die van de Middellandse Zee door een landtong wordt afgescheiden. We waren van plan om naar een van de oude kuuroord/badplaatsen te gaan, maar onderweg voeren we langs de eilanden in de zee en dat zag er aanlokkelijk uit. Het weer was mooi en dus gooiden we ons anker uit bij Isla Perdiguera. Dit eiland bestaat uit 3 vulkanen en net een jaar geleden hebben ze voor de natuur op het eiland de aanlegplaatsen en strandtenten gesloopt. Het is nog wel openbaar toegankelijk, maar nu geheel verlaten op een enorme kolonie meeuwen en wat konijnen na. We zijn het weekend gebleven: gewandeld op het eiland, gedobberd en zelfs nog gezwommen. Na twee nachten stabiel op een plek werden we maandagochtend wakker en lagen we opeens aan het andere eind van de baai. De wind was gedraaid en het anker was aan de haal gegaan met de resten van de gesloopte steigers. Gelukkig kregen we het los en hebben we nog een beetje gezeild op de Mar Menor. Met name om vanuit de bijboot ook eens foto’s van het zeilen te kunnen nemen, want echt wind was er bijna niet.
Daarna lieten we de Mar Menor weer achter ons en voeren we voor het eerst sinds lang met de gennaker naar Marina de las Dunas in Guardamar. Zoals de naam al zegt ligt deze haven midden in een groot duingebied, hele hoge duinen met een afwisseling van dennen, agaves en palmen waar we mooi konden wandelen.
Volgende stop was Alicante, waar Jacq donderdag met het vliegtuig aan zou komen om een paar dagen mee te varen. Woensdag naar het castillo boven op een heuvel in de stad gelopen. Het castillo bleek verboden voor de hond, maar het is na zo’n klim ook zo wat om het hele eind weer naar beneden te lopen zonder het kasteel te zien en gelukkig werden we er pas uitgegooid toen we net weg wilden gaan.
Donderdag monsterde Jacq aan en bracht zon en blauwe luchten mee uit het stormachtige Nederland. Meteen maar gestart met tapas op het terras met uitzicht op de haven en de enorme schepen die in Alicante liggen. ’s Avonds de stad in, die gezellig druk is en afgesloten met nog een tapas. De volgende dag begon met een lekker zeilwindje op weg naar Villajoyosa, die later ging draaien en wegviel waardoor we toch maar de motor erbij aan gezet hebben. Villajoyosa ligt aan de zee en de rivier met veel vrolijk gekleurde huizen die over de rivier hangen. In het centrum aangekomen liepen we tegen een zigeunerfeestje aan, een heel groep dansende en zingende vrouwen. Klonk en zag er bijzonder uit.
Zaterdagochtend na een uitgebreid ontbijt vertrokken we naar Calpe met een lekker zonnetje en rustige wind. Aangezien Jacq in ieder geval 1 keer wilde zwemmen en Marcel na weken Costa del Sol en Blanca nog nergens zijn frikandel speciaal heeft gescoord gingen we onderweg voor het strand van Benidorm voor anker. Het water was nog best lekker als je er eenmaal in lag. Daarna pakten we de rubberboot om Benidorm te verkennen en dat was Spaanser en gezelliger dan we verwacht hadden. Wel veel Engelse pubs en na heel veel zoeken vonden we de laatste Hollandse bar uit 1960. Die was nog gesloten dus belanden we alsnog bij een aardige Spanjaard. De terugweg met de bijboot was tegen de wind in, die wat harder was gaan waaien en met zijn vieren in het bootje hielden we het net droog. Het was inmiddels al behoorlijk laat geworden, dus toch maar de motor erbij zodat we nog net in de schemer aanlegden in Calpe.
Calpe is vooral beroemd door een enorme rots die boven de haven uittorent, Penon de Ifach. ’s Avonds hadden we het afscheidetentje bij de Japanner, zondagochtend vertrok Jacq weer in de taxi richting vliegveld na paar gezellige dagen. Wij gingen meteen op pad om de rots te beklimmen aangezien er om 15 uur een storm met regen voorspeld was. Die kwam net iets eerder, zodat de terugweg van de top wat glibberiger was. Prachtig uitzicht na een behoorlijke klauterpartij. De storm bleef, zodat we nog een dag in Calpe zijn gebleven en de voorraden hebben aangevuld. Vandaag zou de wind weer afnemen en we gingen op weg naar Javea. Voorbij Penon de Ifach bleek de wind toch nog behoorlijk stevig en met windkracht 7 en de genua tot zakdoekformaat ingerold hadden we een stevige zeiltocht met het laatste stuk tegen de wind in. In Javea stond de marinero ons al op te wachten om te helpen aanleggen. Nadat we het meeste zout van ons hadden afgewassen de wandelschoenen aan om net voor het donker de Cabo San Antonio te beklimmen. Het geplande uur bleek echter een wandeling van 2,5 uur, waardoor we het laatste bergpad in het (volle) maanlicht afdaalden.
Nu naar bed om morgen aan onze laatste serieuze oversteek te beginnen: naar Ibiza!