Bretagne

En weer liggen we met storm in de haven, variërend van windkracht 5 tot en met 9. Maar gelukkig trekt hij inmiddels richting Nederland... We zijn in de uiterste westpunt van Bretagne beland: Aber Wrac’h. Aber is fjord in het bretons en we liggen halverwege een zeearm bij een klein dorp met vooral heel veel restaurants en cafés. Afgelopen dinsdag zijn we hier met windkracht 6 binnengelopen samen met een vissersboot, Vioben. Deze boot bleek later bij ons aan de steiger te liggen en elke dag verse vis aan een gelijknamig restaurant te leveren. Heerlijke verse fruit de mers en een complete krab a la planche gegeten met hamer en bijtel om het geheel te ontleden. Zaterdag gaat de wind als het goed is weer naar normale proporties en gaan we richting het zuiden en de oversteek van de Golf van Biskaje maken.
Er liggen hier meer boten te wachten op goed weer. Wij dachten dat we veel pech hadden, maar hier ligt een duitse boot (www.ohnegeldumdiewelt.de), die inmiddels toe is aan de tweede motor. En die motor is eigenlijk alleen geschikt om havens binnen te varen en geen lange stukken, zoals de oversteek van Biskaje. Ze liggen hier nu al twee weken, dus wij hebben nog mazzel met onze pech onderweg.
Het vorige logboek eindigde in Cherbourg. Vandaar hebben we afgelopen zaterdag onze langste oversteek tot nu toe gemaakt, 85 mijl, via de kanaaleilanden van Normandie naar Bretagne. Mooi zeilweer, de golven zijn hier echte rollers en van afstand de kanaaleilanden kunnen bewonderen. Vooral Sark steekt mooi uit het water. We maken er een gewoonte van om in het donker aan te komen. Om half 11 voeren we via een rivier/zeearm de haven van Lezardieux binnen. In het donker lijkt alles veel smaller, wat vooral spannend is als op de kaart overal rotsen staan en in het water boten voor anker liggen (meestal zonder ankerlicht). Waar op land tomtom de redding is, maakt gps het leven op zee gelukkig ook stukken eenvoudiger. En het navigeren op de verschillende lichten hebben we inmiddels ook aardig onder de knie. Na 4 maanden kan ik de britse almanak die we bij ons hebben waarschijnlijk uit mijn hoofd opzeggen met alle stromingskaarten en getijdetabellen. Het mooie van zeilen is dat we zelf eigenlijk weinig over onze reisplanning hebben in te brengen, maar geleefd worden door wind, weer en stroming van de zee. En als je je daar eenmaal bij neerlegt is dat best fijn.
De volgende dag bij licht zagen we pas hoe mooi de rivier was en lagen de ankerplaatsen er heel logisch en mooi bij. We voeren terug naar zee tussen rotspartijen en stille baaien. Nog even overwogen om een omweg te maken naar Sept Iles, 7 vogeleilanden met onder andere papegaaiduikers. Maar de kans dat we die zouden zien was niet heel groot en we waren al wat laat. En met een beetje fantasie is een meeuw in de verte er ook een..
Na de lange dag van gister, dit keer maar een kortere tocht, 25 mijl naar Ploumanac’h (bretons is keltisch, dus die stoppen overal een ’ in). Ploumanac’h ligt aan de Cote Granit rose. Langs enorme rotsblokken, die we nu bij daglicht meteen goed konden zien. In de haven moesten we aanmeren langs moorings, grote stootwillen die vast in de grond liggen waar je al varend snel de landvast door moet halen. Hier heel normaal, maar wij zijn in Nederland steigers en boxen gewend, dus da’s nog even oefenen. Mijn eerste poging mislukte, waarop Marcel half op zo’n ding en de boot ging staan en we uiteindelijk vastlagen. Voordat we in de middellandse zee belanden, moet dat toch beter gaan. Daarna welverdiend met wijntje van de zonsondergang genoten. De volgende dag een wandeling gemaakt over de rotsen, waar Jolly zich helemaal kon uitleven. Enorm grote rotsen in allerlei vormen, die op elkaar gestapeld lijken te zijn. Eigenlijk zouden we ons in Bretagne al een paar maanden kunnen vermaken, maar denk/hoop dat het weer in de herfst in het zuiden wat beter is.
Laat in de middag toch maar weer vertrokken richting het westen. We hadden een ankerplaats bij Ile de Batz in gedachten, maar de wind zou toenemen dus toch maar dichterbij een haven gestopt, Bloscon. Volgens de almanak zou je daar aan gele boeien voor anker kunnen gaan ten zuiden van de haven die alleen voor ferry’s en vissersboten toegankelijk was. We zagen vooral heel veel boeien met netten van vissers liggen. Na een paar rondjes spotten we twee gele boeien, dus daar de boot aan vastgelegd. Marcel had al het gevoel dat de boei veel meegaf. en ook de gps gaf aan dat we zo’n 30 meter verschoven waren sinds we aangelegd hadden. Toch wel wat onrustig bleven we de uren daarna de gps volgen en uiteindelijk hield het slippen op en bleven we op een plek liggen. Echt lekker slapen is anders en ’s ochtends werden we gewekt door een boze visser omdat we in zijn ‘territoir’ lagen. Snel de motor gestart en vertrokken naar Ile de Batz, waar op zo’n 10 minuten afstand een heel mooie ankerplaats met veel boeien bleek te liggen.
Met stroom mee en wind tegen (what’s new) motorzeilend naar Aber Wrac’h waarbij we nog net een stuk van de aanstormende wind konden meepakken en voor het echt hard ging waaien de haven binnenkwamen. En daar liggen we nu nog steeds, maar de tijd gaat hard voorbij met klussen (elektronica is weer helemaal in orde, plankje verzet zodat de boeken tijdens het schuinvaren niet meer uit de kast donderen en een nieuwe knoop in de Genuaval), wandelen en lekker eten natuurlijk.